‘Four Legs Good, Two Legs Bad [Quatre Pattes Bon, Deux Pattes Faux]’- 2000. Field binocular of the Dutch Royal Army – 1940, wooden tripod + central steel column mounted on concrete 200 x 200 cm, screen, cords, Barbie & Ken dols, cornfield.

 

Contribution to Animal Farm – sculpture route in the polder of Schouwen-Duiveland, NL (Stichting Zonnemaire Buitengewoon), 2000.

‘Four Legs Good, Two Legs Bad/ Quatre Pattes Bon, Deux Pattes Faux]’- 2000. Field binocular of the Dutch Royal Army – 1940, wooden tripod + central steel column mounted on concrete 200 x 200 cm, screen, cords, Barbie & Ken dols, cornfield.

 

 

 

 

The title, “4 Legs Good, 2 Legs Bad” is derived from a slogan used in the work Animal Farm by George Orwell, Eric Blair’s pseudonym. He and his life long friend Aldous Huxley were both members of the secret lodge the Fabian Society, founded in 1884 (exactly one hundred years before the publication of the famous book ‘ 1984′). As such, George Orwell was well aware of the mimicry of power and it’s long term agendas. Every ideology, religious, political or scientific, forms, in a sense, a dictatorship against man, against the individual, where in essence only the setting changes but the goal to serfdom remains. In order to reign, those in power always inverse the perspective, which Orwell made quite clear, e.g. by the party slogan “War is peace, Freedom is slavery, Ignorance is strength” in his book 1984.

Freedom however, can never be realised by means of a system, since ‘system’ and ‘freedom’ exclude one another. All ‘isms’ in the world, capitalism, communism, fascism etc., are just one huge ‘error-ism’. Real freedom remains only as a possibility in man himself. A truly free human does not want to be dominated nor does he want to dominate others. Freedom arises spontaneously the moment one realises his profound interconnectivity. No one is alone on a deeper level. Such an insight can shatter all fear, where to the contrary, power is always rooted in the maintenance of fear.

Sculpture in a public place, temporarily or not, has it’s own problems, especially in this case considering the aspect of scale and thus the position of the spectator. The usual solution is to enlarge the scale of work, but because the spectator remains the same he often finds himself intimidated by the overwhelming proportions and this is not always satisfying. Where and how can he and the sculpture meet each other within ‘reasonable dimensions’ in the midst of a wide and open space? This question occupied my mind, together with the continuous growing fusion of art and tourism in what was back then (2000) as though it were already the norm and called ‘the creative industry’.

The work inverses the usual perspective for both reasons: for one who wholly wants to absorb the work, needs in a certain way to abandon the wideness of the polder land in order to re-enter through the means of another spatial dimension – the one of the binocular. The view is literally turned, from horizon to nadir and back again by the use of a zenith prism. Lenses indisputably turn things upside down. Reverse prisms turn things back to ‘normal’. The glance slides equally from big to small and vice versa, from outwards inwards and back again. In this way I tried to create a private space for art, demarcated from the almost infinite space of the flat polder landscape.

The decline of the Animal Farm into a totalitarian state has lost much of its actuality compared to the present and a far more urgent variety which is unfolding right before our very eyes: the so called totalitarian state of freedom. Freedom, supposedly considered the highest goal in society, but brought about in such a way that there is nowhere for the individual to turn.

[W.B. 2000]

 

De titel “4 poten goed, 2 poten slecht” is ontleend aan een slogan uit het werk Animal Farm van George Orwell, pseudoniem van Eric Blair, levens lange vriend van Aldous Huxley en beiden lid van het geheime loge The Fabian Society, opgericht in 1884. (!) Als zodanig was Orwell zeer goed op de hoogte van de vermommingen van de macht en haar lange termijn agenda’s. Iedere ideologie – religieus, politiek of wetenschappelijk – vormt in zekere zin een ‘dictatuur’ tegen de mens, tegen het individu, waarbij in wezen slechts van achtergronddecor wordt gewisseld, maar waarbij het doel om onvrijheid te verbloemen in tact blijft. Om te kunnen overheersen keert macht altijd de perspectief om, zoals Orwell scherp duidelijk maakte met o.m. “War is Peace, Freedom is Slavery, Ignorance is Strength” in zijn boek 1984.

Vrijheid is echter vanzelfsprekend nooit te realiseren door middel van welk systeem dan ook, aangezien ‘systeem’ en ‘vrijheid’ elkaar wederzijds uitsluiten. Alle ‘-ismen’ van de wereld, – kapitalisme, communisme, fascisme etc.-, vormen tezamen in feite één groot ‘ik-vergis-me’. Werkelijke vrijheid huist enkel als mogelijkheid in de mens zelf. Een echt vrij mens wenst niet overheerst te worden, noch over anderen te heersen. Ze kan spontaan ontstaan wanneer het besef groeit niet alleen te staan, we zijn allemaal op diep niveau met elkaar verbonden. Met dat inzicht kan alle angst plotsklaps wegvallen, waar omgekeerd macht altijd geworteld is in de handhaving van angst.

Sculptuur in de openbare ruimte, al dan niet tijdelijk bedoeld, kent z’n eigen problematiek, in dit geval met name het aspect van schaal en dus van standpunt. De gebruikelijke oplossing is veelal om de schaal van de sculptuur te vergroten, maar omdat de toeschouwer niet evenredig mee kan vergroten en dus vaak achterblijft bij imponerende proporties, is dit niet altijd bevredigend. Waar en hoe kunnen beeld en toeschouwer binnen een schier oneindige open ruimte van een vlakke polder elkaar ‘in redelijke verhouding ontmoeten’? Die vraag hield mij bezig, evenals de versmelting van kunst en toerisme binnen wat toen (2000) reeds, als gold het heel normaal, met “de creatieve industrie” werd aangeduid.

Het beeld keert de gebruikelijke perspectief om beide redenen om: wie het beeld volledig tot zich wil nemen, moet in zekere zin de polder verlaten om via een andere ruimtelijke dimensie, die van de binoculair, weer binnen te treden. De blik wordt letterlijk gekanteld, van horizon richting nadir, om vervolgens via een zenitprisma de focus weer terug horizontaal de polder in te werpen. Lenzen zetten het geziene eerst letterlijk op z’n kop, om vervolgens via omkeerprisma’s weer te worden recht gezet. De blik verloopt eveneens van groot naar klein en omgekeerd; van buiten naar binnen en weer naar buiten. Op die manier hoopte ik een eigen ruimte voor de kunst af te kunnen bakenen, los van de schier oneindige ruimte van het vlakke polderland.

‘De verwording van de Boerderij der Dieren tot totalitair staat heeft sterk ingeboet qua actualiteit in vergelijking met haar huidige en urgentere variant die zich recht onder onze neus afspeelt: de zogenaamde totalitair staat der vrijheid. Vrijheid, ogenschijnlijk als hoogste maatschappelijk goed, maar op zo’n manier verwerkelijkt dat je als individu haast geen kant meer op kunt’.

[W.B. 2000]

> next