Atopos (IV) – 1993. boots, silicone, pigment, 28 x 32 x 25 cm.

 

“We speak of man and space, which sounds as if there was man on one side and space on the other. But space is not something standing in front of man.”(“Der Raum ist weder im Subject, noch ist die Welt im Raum”)

“Nous parlons de l’homme et de l’espace, ce qui sonne comme si l’homme se trouvait d’un côté et l’espace de l’autre. Mais l’espace n’est pas pour l’homme un vis-à-vis.”

“Als er sprake is van mens en ruimte, dan klinkt dit alsof de mens zich aan de ene en de ruimte zich aan de andere kant bevindt. De ruimte is echter geen overbuur (Gegenüber) van de mens. Zij is noch een uitwendig object, noch een inwendige beleving. Er zijn niet mensen en daarenboven ruimte.”

[Martin Heidegger, Vorträge und Aufsätze, 1954]

 

 

All that there is, is the physical and spatial reality – to be ‘in the world’. Our presence is not in space, but is spatial. Things do not find themselves in a space, but are spatial. In other words; reality unfolds itself as time-space, without revealing anything about it’s origin. Together with the sculpture, we are present (…)

In my view the phenomenal world can in no way be separated from our own phenomenal presence; they are fundamentally one.

It is for this reason that I use rubber outdoor boots as a main motif in their reference both towards ourselves as well as our (natural) surroundings. By ‘locking’ these objects inside their own proportional dimensions, as well as by reversing inside – outside and thus exchanging positive and negative space, they become not only unserviceable, but our psychological perception on what we consider as empty or real is being questioned. In fact, by removing the actual boundary between empty space and object, all fundamental and conceptual boundaries between ourselves and the things that surround us, such as ‘us and them’, ‘this and that’, ‘me and the world’ loose their validity.

For that only the groundless remains. ‘Neti, neti, neti…’; ‘neither this, neither that…’.

 

Alles wat er is, is de fysieke en ruimtelijke realiteit van ons ‘in de wereld zijn’. Onze aanwezigheid is niet in een ruimte, maar is ruimtelijk. De dingen bevinden zich niet in een ruimte, maar zijn ruimtelijk. Samen met de sculptuur zijn wij aanwezig. (…)

In mijn visie kan de fenomenale werkelijkheid onmogelijk worden geïsoleerd van onze eigen fenomenale aanwezigheid; zij zijn fundamenteel wederzijds afhankelijk en dus één.

Het is om deze reden dat ik de laarzen – in hun verwijzing naar onszelf en naar de (natuurlijke) wereld waarin wij zijn – als centraal motief opvoer. Door ze binnen hun eigen afmetingen op te sluiten keren de laarzen zich af van elk mogelijk gebruik. De substantie heeft zich uitgebreid tot het formaat van hun ruimtelijke coördinaten. Zij vormen omhulsel en object tegelijk.

Door de ruimtelijke inversies, feitelijk de opheffing van ieder onderscheid tussen ruimte en object, verliest ook iedere conceptueel onderscheid tussen onszelf en de werkelijkheid, zoals ‘wij en zij’, ‘dit en dat’, ‘ik en de wereld’ etc. fundamenteel haar geldigheid.

Opdat enkel het grondeloze blijft. ‘Neti, neti, neti…’; ‘niet dit, niet dat’.

 

> next