Inventaire (II) 1993-1994, version 2021. 8 parts. boots, soil, silicone, pigment, plexi glass, rubber coating, 39 x 190 x 95 cm

–

Inventaire (II) 1993-1994, version 2021. 8 parts. boots, soil, silicone, pigment, plexi glass, rubber coating, 39 x 190 x 95 cm

–

‘Inventaire [2]’ – 1993-1994. detail. 8 parts. boots, soil, silicone, pigment, perspex, rubber coating, trolley, 39 x 190 x 95 cm.

–

Inventaire [2] – 1993-1994. detail. 8 parts. boots, soil, silicone, pigment, plexi glass, rubber coating, 39 x 190 x 95 cm.

–

Footworks, 1994-1995

–

Installation in De Oranjerie, Rotterdam NL, 1995 with ‘Inventaire (I)’ – 1993. 10 parts, boots, soil, silicone, pigment, perspex, rubber coating, 39 x 185 x 80 cm./ and ‘Not Much To Hold On To [Handrail #3]’ – 1993. wood, pigment, varnish. 45 x 66,5 x 34 cm.

–

‘Step Forward & Right Turn [Which Way Brouwn?]’ – 1993. boots, silicone, pigment, each 28 x 32 x 25 cm. Coll. Zeeuws Museum.

–

Inventaire [2] – 1993-1994. detail.

–

Inventaire (II) 1993-1994, version 2021. detail. 8 parts. boots, soil, silicone, pigment, plexi glass, rubber coating, 39 x 190 x 95 cm

–

Inventaire (II) 1993-1994, version 2021. detail. 8 parts. boots, soil, silicone, pigment, plexi glass, rubber coating, 39 x 190 x 95 cm

–

–

 ‘Step Forward & Right Turn [Which Way Brouwn?]’- 1993, with right: ‘Stairway To Nowhere [Handrail #2]’ – 1993. Gallery Made In Heaven, NL.

–

“We speak of man and space, which sounds as if there was man on one side and space on the other. But space is not something standing in front of man.”(“Der Raum ist weder im Subject, noch ist die Welt im Raum”)

“Nous parlons de l’homme et de l’espace, ce qui sonne comme si l’homme se trouvait d’un côté et l’espace de l’autre. Mais l’espace n’est pas pour l’homme un vis-à-vis.”

“Als er sprake is van mens en ruimte, dan klinkt dit alsof de mens zich aan de ene en de ruimte zich aan de andere kant bevindt. De ruimte is echter geen overbuur (Gegenüber) van de mens. Zij is noch een uitwendig object, noch een inwendige beleving. Er zijn niet mensen en daarenboven ruimte.”

[Martin Heidegger, Vorträge und Aufsätze, 1954]
 

It is for this reason that I use rubber outdoor boots as a main motif in their reference both towards ourselves as well as our (natural) surroundings. By ‘locking’ these objects inside their own proportional dimensions, as well as by reversing inside – outside and thus exchanging positive and negative space, they become not only unserviceable, but our psychological perception on what we consider as empty or real is being questioned. In fact, by removing the actual boundary between empty space and object, all fundamental and conceptual boundaries between ourselves and the things that surround us, such as ‘us and them’, ‘this and that’, ‘me and the world’ loose their validity.

“Alles wat er is, is de fysieke en ruimtelijke realiteit van ons ‘in de wereld zijn’. Onze aanwezigheid is niet in een ruimte, maar is ruimtelijk. De dingen bevinden zich niet in een ruimte, maar zijn ruimtelijk. Samen met de sculptuur zijn wij aanwezig. (…) Het is daarom dat ik de laarzen – in hun verwijzing naar onszelf en naar de (natuurlijke) wereld waarin wij zijn – als centraal motief opvoer. Door ze binnen hun eigen afmetingen op te sluiten keren de laarzen zich af van elk mogelijk gebruik. De substantie heeft zich uitgebreid tot het formaat van hun ruimtelijke coördinaten. Zij vormen omhulsel en object tegelijk.”

[Wido Blokland, 1994]

–

Wallpiece (I) – 1995

‘Als het lichaam ontstaan is wegens de geest
is het een wonder,
maar als de geest ontstaan is wegens de materie
is het wonder boven wonder.
Maar ik, ik verwonder mij over het volgende:
hoe deze grote rijkdom
in deze armoede heeft gewoond’.
[Evangelie van Thomas, logion 29]

–

‘Alles is waarlijk het absolute zelf.
Onderscheid en niet-onderscheid bestaan niet.
Hoe kan ik zeggen:
“Het bestaat; het bestaat niet”?
Ik ben vervuld van bewondering!
[Advadhuta Gita 1.4]

–

Een klein stukje grond onder onze voeten volstaat om te kunnen (be)staan. Maar een mens kan niet wortel schieten op slechts enkele luttele décimeters aarde.

Hier is ‘buiten’ naar binnen gebracht. De internalisering van kunst door haar te isoleren van een natuurlijke omgeving en context, zoals men dat placht te doen o.a. door middel van galeries en musea, intrigeert mij in hoge mate. Deze internalisering is hier letterlijk genomen, ook ten aanzien van onszelf en roept de vraag op wat eigenlijk de plaats van de mens is, temidden van het heelal en alle andere levende wezens die hem omringen en waarvan hij zich in hoge mate heeft ontkoppeld. Welke fundamentele relatie is er tussen kunst en natuur?

Buiten is hier binnen gebracht, maar ook het omgekeerde is het geval. Volheid wordt leegte, leegte gevuld.

Het begrip ‘natuur’ zoals gehanteerd in ons dagelijks spraakgebruik roept vermoedelijk de kleur groen in ons op…, maar zijn wijzelf in de eerste plaats niet evengoed natuur? In de spirituele filosofie wordt het lichaam soms aangeduid met ‘vleeshemd’ of ‘rokken van vellen’. Hierbinnen geldt dat de natuur, inclusief ons eigen lichaam, eigenlijk de huid vormt van een veel dieper bestaan dat oneindig veel verder reikt dan dit ‘vleeshuis’ alleen. Zijn we enkel dit ‘vleeshuis’* met bewustzijn als een soort bijproduct, of is bewustzijn daarentegen juist de grond van ons bestaan en in essentie non-lokaal?

De omgang van mens en natuur lijkt soms nog het meest op een spelletje Russische roulette. Roekeloos en onverantwoord ‘experimenteren’ verlies je echter vroeg of laat altijd indien vergeten wordt dat de natuur haar eigen harmoniewetten en begrenzingen heeft, in het oosten dharma genoemd. Wat is de aan de mens, volgens de wetten van hemel en aarde, toegemeten bestaansruimte?

In ruimere zin behelst het woord ‘natuur’ zoals gezegd bovendien ons eigen diepste zelf alsook de bron waaruit álles voortspruit. Deze kiemkracht, ongrijpbaar en onkenbaar, gaat alles te boven, maar lijkt zelf onvernietigbaar. Is de mens wellicht een zaad? Bevinden we ons nog in het ei? Zijn we –spiritueel gesproken – als mens nog lang niet uit de kluiten gewassen?

Het uitgangspunt van de kaplaars bij deze werken vormt een soort prothese van het onderbeen, metafoor voor de vraag naar ons ‘fundament’ en essentie. Dit werk brengt zowel in formeel als filosofisch opzicht op zeer fundamentele wijze de weinig populaire maar m.i. hoogst belangwekkende vraag in herinnering naar het bestemmingsvraagstuk van de mens.

*) Het woord ‘lic-chaam’ in het Hebreeuws betekent letterlijk ‘vleeshuis’. Denk bijvoorbeeld ook aan bijna-dood-ervaringen (BDE’s), meditatie en dromen welke de ervaring kunnen verschaffen van lichaamloos of zelfs grenzeloos bewustzijn.

[Wido Blokland, 2021]

> next